Trekking Himalaya part I

Vrijdag 12 oktober 2012

Ik loop een btje achter met het schrijven van m'n verhalen en alles wat ik elke dag meemaak. Ga maar verder met de overgang van India naar Nepal van vandaag! Vanaf Varanasi, waar ik echt nog een verhaal over ga schrijven, was het een lange rit van 11 uur met dus de grensovergang naar Nepal. Ben het hysterische India voor nu wel even zat, ben heel erg benieuwd naar Nepal en hoe de mensen daar zijn, of ze ook zo druk zijn en om iedere 5 mtr aan de kant van de weg staan te piesen.
Eigenlijk is de hele reis goed verlopen, alleen hadden we om de een of andere reden een nieuwe buschauffeur en dat was een gevalletje rijbewijs gehaald in een dag. We vertrokken al om 5:30 uur, dus proberen in de bus verder te slapen. Nou, good luck trying, maar die Gladiool reed veel te hard, pakte alle hobbels en kuilen mee en gebruikte te pas en vooral te onpas zijn toeter. Heerlijk om in te slapen #not. Voelde me ook niet op m'n gemak bij deze dude, dus een klein vreugde dansje bij de grens waar we een nieuwe bus (zonder airco!! Jeeeej) met nieuwe chauffeur kregen. Al gelijk over de grens zie de je verschillen met India, en proef ik de rust over me heenkomen. Groener, relaxter, mooiere hoofden, vrouwen op staat (zelfs die spulletjes verkopen) in broek en hier staat om iedere 100 mtr iemand te plassen. Verademing! We rijden nog een half uurtje richting Lumbini, de geboortestad van Boeddha. We zijn te laat om nog naar binnen te mogen om de letterlijke plaats te zien, gaan we morgenochtend vroeg doen. Hotel ligt er vlakbij, eindelijk weer eens een echte warme douche! Me love Nepal!
Na het eten het nieuwe bier uitproberen, Everest bier, eveneens in 0,660 ml flessen, in combinatie met het spelletje regenwormen is weer een gezellige avond. MEGAzin in de trekking over een paar dagen.
Slaap lekker, mis jullie :-x
Charlie

Zaterdag 13 oktober 2012

Vanmorgen vroeg alsnog naar een stuk heilig grondgebied met boeddhistische tempels en dus de boom waar zijn moeder weeën kreeg en de letterlijke plaats en steen waar zij op bevallen is. Juist.
Het is opzich een mooi complex, schoenen moeten overal uit en daardoor voel je je meer betrokken bij waar je bent. Alleen bij terugkomst blijken je schoenen uit het rek gehaald door een jong broekie en moet je er geld voor betalen omdat hij erop gepast heeft. En dat gebeurd niet een keer, maar drie keer. Op heilige grond hè!
Maar binnen in een houten soort huis de overblijfselen/ruïne van een huis oid gezien met daarbij de steen (!) waarop hij geboren is. Buiten, een stukje verderop, staat de honderden jaren oude boom waar omheen een aantal monniken zitten met boeken en wierook. Met de opkomende zon, heiige mist en het lichte briesje door de gekleurde gebedsvlaggetjes is het een bijzonder mooi schouwspel. Maar time to go to Pokhara! Want na alle hysterie en hektiek in India ben ik nu wel toe aan inspanning in de bergen :) Redelijk lange rit van een uur of 6, maar door de bergen waar de eerste Himalaya bergtoppen al zichtbaar worden. Awesome! Prachtige omgeving, dwars door de bergen en uiteindelijk komen we aan in Pokhara: backpackers walhalla (volgens mij gebruik ik dat woord teveel :p ) met heel veel kleine winkeltjes stampesvol met alles wat je maar denkt nodig te hebben voor het klimmen. Van rugtassen in alle maten, thermokleding, bergschoenen, waterzuiveringstabletten tot slaapzakken die je warm zouden moeten houden bij -20. En natuurlijk daartussen eettentjes, souvenirwinkeltjes en boekingskantoortjes om te paragliden, raften, klimtochten te boeken enz enz. Toeristisch, maar wel gezellig en eigenlijk begint het hier te kriebelen dat ik weer zelf wil gaan backpacken ipv met een georganiseerde groep te gaan. Anyhow, aankomst bij hotel: keibewolkt en miezer! Voor het eerst regenachtig en koud weer in 2.5 week tijd. Tassen achterlaten in het hotel, het was al aan de late kant, en als een malle pasfoto's maken in het dorpje: had Shoestring niet vermeld, maar moest je meenemen Zodat er een wandelpaspoort gemaakt kon worden. Dus spullen weer neergegooid, blauwe smurfentrui geleend van Niels, thnx dude, en meteen het dorpje in om een pasfotohokje oid te zoeken.
Hoe moeilijk het in NL moet, hoe makkelijk het hier gaat: gewoon een krukje, witte achtergrondgordijntje en een digitale camera uit het jaar nul. Aansluiten op een kleine fotoprinter, €3,- en acht pasfotos verder en klaar is Kees!
Daarna wat gaan eten in een soort van pizzaria, was van een vriend van Jeet. Als toetje hadden ze een waterpijp, aangezien de meeste dat ook in Egypte gedaan hadden hebben we dat maar gedaan: relax, zonder verboden stuff maar gewoon met een beetje mint tabak ;) M’n humeur weer een beetje opgevijzeld, was niet echt te genieten. Damn the past.
Daarna naar bed naar weer een lange dag. Lichte kriebels, morgen eindelijk aan de trekking beginnen!
Kusjekroel X

Zondag 14 oktober 2012

HOERA! We vertrekken om 11.00 naar de startplaats, zo'n 1.5 uur verderop op 1000 mtr hoogte. Het zou in vergelijking met de volgende dagen een korte dag worden, zo'n 2-3 uur. Klinkt weinig, is het misschien ook, tot je omhoog en omlaag moet lopen. Is best pittig kan ik je zeggen, voor het eerst met m'n Bergschoenen doen waarvoor ze bedoeld zijn: klimmen! Na een uurtje gaan we van het hoofdpad af en trekken we meer de bergen in waar we net voordat het begint te hozen aankomen in het eerste guesthouse. Iedereen was het ermee eens dat het redelijk luxe was geweest qua hotels en eten en dat we tijdens de trekking maar een beetje moesten gaan afzien: dat zou wel lukken hier!! Het waren petit kleine kamertjes met 2 bedden met 5 cm 'dik' matras, een klein tafeltje en een lichtknopje :p en de muren/vloer/plafond van dun hout zodat je echt ieder poepje zou kunnen horen en ruiken. Twee douches en hurkwc's, buiten natuurlijk, met een raampje op zo'n hoogte dat je (mocht je daar interesse toe hebben) alles zou kunnen zien. Maar lekker belangrijk! De warme douche, in het donker aangezien de stroom weer was uitgevallen, was net zo lekker als het eerste herfstbokbiertje van het seizoen. Een verademing.

Na omstebeurt douchen eten besteld in het zaaltje wat erbij hoorde, met de melding dat dit het menu was voor de hele week. Totally overpriced natuurlijk, maar nog grappiger was de laatste blz waarop stond: hot shower - 100RP. Hahaha, dus een euro voor een warme douche! Eten was niet bijzonder, pasta met iets wat op groente leek en veel kaas. Fijn vooruitzicht voor de rest van de week.
Nog wat spelletjes gedaan, oa regenwormen, en om 21.00 uur naar bed. Uhm, 21.00 uur ja. Veels te vroeg voor mijn doen, maar lange dag morgen en koud nu. Voor het eerst ook lange broek aan met vest. Benieuwd naar de klimdag morgen, we zitten nu op 1577 mtr dus al ruim 600 mtr geklommen. Doel is 3210 mtr, op mountain Poon Hill!
Slaap lekker lieverds Xx

Maandag 15 oktober 2012

Ik kan geen trap meer zien. De hele ochtend, van 08:30 tot lunch een uur of 11:30 alleen maar trappen gelopen. Stenen trappen. Grote treden, kleine treden, grote stappen, kleine stappen. Kriskras alles door elkaar, in de burning sun met om iedere tien minuten een mega kudde schapen en geiten die van boven naar beneden komen. Schijnt een groot soort van offerfeest te zijn over een paar dagen, btje medelijden heb ik wel. Zijn er echt duizenden, gebeurd maar een keer per jaar dat ze naar beneden gaan: vandaag!
Maar trappen dus. Niet de afstand zoals jullie gewend zijn, maar twee keer die afstand. Na iedere 20 treden sta ik te hijgen als een geit met astma, maar ik kom er. Uiteindelijk.
Na de lunch verder, heavy tocht door prachtige bossen waar we het zuurstofgebrek al beginnen te merken. Met echt 10 kilo lood in m'n schoenen komen we eind van de middag aan bij het volgende guesthouse: moeten we alleen nog wel naartoe lopen, en is het hoogst geleden guesthouse van het dorp: 2871 mtr. ‘Maar dan hoef je morgenochtend niet zo ver meer naar boven’ aldus Raju, onze gids.
In een dag ong 1400 mtr gestegen. Das best een hoop kan ik je zeggen. Merk het aan mijn ademhaling en m'n hart klopt sneller.
Ti's hier ook koud, par graden boven nul en in het guesthouse hebben ze een grote, ronde kachel staan waar je omheen kan zitten en waarboven was hangt te drogen. Snachts vriest het een paar graden, we slapen in zelfde soort kamertjes als gisteren: enkel hout en kieren. Werner is de afgelopen dagen alleen maar zieker geworden, gaat er steeds groener uitzien en ziet ze af en toe volgens mij zelfs vliegen. Om hem rust te geven hebben we een kamerdans uitgevoerd waardoor ik uiteindelijk met Niels op een kamer slaap. Gewoon twee bedden. Geen bijbedoelingen. Echt niet. Ouwe snurkerd :)
In het guesthouse wel het allerallerallerlekkerste vlees ter wereld: yak steak. Eindelijk geen kip of pasta, maar gewoon een lekker stuk vlees. (nog geen yak gezien in Nepal. Maar dat ter zijde) Poging gedaan om mezelf op te warmen door een warme douche te nemen: 4 straaltjes met lauw water terwijl de je naar adem hapt en condenswolkjes uitblaast. Bibber.

Lijkt een hoop geklaag bij elkaar als ik het zo teruglees, maar het is een geweldige ervaring en het past allemaal bij elkaar. Wandelen, bikkelen, het eten, slapen, verschillende culturen, overpriced food, gezelligheid en spelletjes. En dat allemaal om mountain Poon Hill te beklimmen morgenochtend! Om 05:15 uur vertrekken om zonsopgang te zien over mountain Annapurna en vele andere naast haar. Awesomeness in het kwadraat morgen!!
Xx Charlie

Dinsdag 16 oktober 2012

05:00 AM, wekker gaat. Zelfs als ik 'm niet gezet zou hebben zou je wakker zijn geworden, zo gehorig is het hier. Pikkedonker nog, maar al vele tientallen lampjes zie ik de berg opgaan om de zon strax over de besneeuwde toppen van het Annapurna gebergte te zien glijden.
Om 05:15 uur vertrekken we, nog ruim 400 mtr stijgen om op de top te komen. In het pikkedonker, met hier en daar een zaklampje en zonder ontbijt. De eerste tien minuten ging het lopen redelijk, maar merk al snel dat ik mijn ademhaling niet onder controle krijg. Aantal keer gestopt, water gedronken en weer verder, maar ik verlies de groep uit het oog en kan gewoon echt niet meer verder. Begin steeds harder en sneller adem te halen, lijkt op hyperventilatie. Ik ben er klaar mee. Neem geen stap meer. En met deze teleurstellende afgang laat ik me op een van de koude stenen treden vallen en jank ik voor een halve minuut als een kleuter die geen tweede snoepje krijgt.

Gelukkig is m'n roomie Niels bij me gebleven en die heeft vanaf het eerste moment tegen me aan zitten praten, schop onder m’n kont gegeven en oppeptalks naar m'n hoofd geslingerd. Na m'n miserabele 30 secondejankbui vraag ik mezelf dan ook in Allahsnaam af waar ik mee bezig ben, krijg m'n ademhaling weer onder controle en loop (lees: strompel) door. Tot na de volgende bocht een bordje staat met de tekst: 15 minutes till top! AAAAHHHHHHHHHHRRRGGGGG, SHOOTMEPLEASE.
Vraag me niet hoe maar ik ben er gekomen, echt met heel heel veel dank aan Niels anders was ik halverwege gestopt en waarschijnlijk bevroren blauwe billen overgehouden. (tis nog steeds rond vriespunt van guesthouse naar top). Een paar minuten na aankomst wordt de top van mountain Annapurna South verlicht door de eerste zonnestralen. Steeds een beetje meer, en ondanks alle toeristen die er staan een bijzondere schouwspel. Om het nog toeristischer te maken hebben ze er nog een uitkijktoren neergezet en een houten huisje met heule lekkere rokerige thee, maar het uitzicht is prachtig met de inmiddels opkomende zon, heiige mist en wolkjes om de hoogste toppen heen. Genieten en de moeite om bijna het loodje voor te leggen. #thnxagainNiels ;)

Tijd om terug te gaan! Met dat ik de zegetocht naar beneden loop merk ik eigenlijk pas hoe lang het lopen geweest is vanmorgen vroeg. Ookal heb ik het gehaald, voel me niet jofel en totaal geen trek in m'n appelpannenkoek. Na twee happen ben ik misselijk en ga bijna over m'n nek, gaat een lekker dagje worden vandaag: nog 6-7 uur lopen.
Compleet gaar, misselijk en met een lege maag maar wat niet zo voelt gaan we verder....weer alleen maar trappen naar boven, want wat blijkt: we gaan nog een berg op die ook nog eens net wat hoger is dan Poon Hill. Sjok sjok, ik heb me nog nooit zo leeg en moe gevoeld als toen. Eenmaal boven komt er een megawolk aan, die letterlijk het uitzicht en onze berg opslokt. Magnefique gevoel om letterlijk in de wolken te lopen, miste alleen het gevoel een btje. Na het eten van een snickers, het krachtvoer wat iedere dag minstens een keer op het menu staat, voel ik me iets beter maar nog niet super. Zeker niet als blijkt dat we nog niet op het hoogste punt zijn, wat wel gezegd was. Nee, weer een stukje naar beneden en vervolgens weer een stuk recht omhoog. Voor mijn gevoel. Daarna gelukkig stukken naar beneden, dwars door de bossen met sprookjesachtige bomen waar de Efteling jaloers op zou worden. Laatste stuk tot de lunch alleen gelopen, overmand door blijde en verwarrende gedachten. Fijn hoor, de stilte en een bruisende rivier die je gezelschap houden, maar soms heb ik echt zin om gewoon even heel hard de longen uit mijn lijf te schreeuwen.

Lunch was echt niks bijzonders, na een tomatensoepje (die helder was en waar wortels in dreven) weer verder, nu samen met Niels en twee van de dragers. Zou nog een uur of 3 lopen zijn, waarvan een half uur tot uur dalen en dan weer naar boven. Hoera, weer klimmen… maar na een half uur dalen, de rivier oversteken en weer ruim een half uur klimmen komen we een aantal mensen van de groep tegen en zegt een van de dragers dat we er al zijn. Geloof er helemaal niks van, maar na nog een paar minuten naar boven lopen zijn we in het dorpje. Echt heel fijn dat we er al zijn, als eerste dus opzoek naar mijn spullen, alles laten vallen en meteen een douche arresteren. Eindelijk warm water, schoon en uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Geluk is soms zo dichtbij!
Rest van de middag spelletjes gedaan, pasta gegeten en twee dekens gearresteerd want het was hier ook nog koud. In vergelijking met het vorige guesthouse op 2800 mtr zijn we met klimmen in verhouding volgens mij maar 200 mtr gedaald, dus nog steeds koude nacht.
Goeie dag vandaag, zelfs nog Chinezen ingehaald bij de laatste klim naar boven :P

X Charlie