Confrontatie + Doen = Change
Door: Charlie
Blijf op de hoogte en volg Charlie
28 Januari 2017 | Haïti, Kenscoff
En zo zit ik in een korte, afgeraffelde broek met een Kurt Cobain tanktop (met de tekst ‘Wanting to be somebody else is a waist of who you are’ Dus. Dat.) op het vrijwilligers balkon, 2 verdiepingen boven de school. Een stevig gebouw, massief van beton en stenen, geelgeverfd, vrolijk ogend en uitnodigend voor de kids en uitdagend voor iedere aardbeving of orkaan die denkt iets van vernieling aan te kunnen richten.
Voor het eerst in een korte broek, even tijd voor onszelf en echt kunnen genieten van de stralende zon. Wat een week is het geweest! Vijf dagen hebben we al gewerkt en wat hebben we veel gedaan en ons veel verbaasd over de gang van zaken in dit land.
Haiti.
TOEN: Heenreis, vrijdag-zaterdag 20-21 januari 2017
Soort van op tijd op Schiphol waar we afgesproken hebben met Henk en Albert, 2 mannen uit het noorden die ook meegaan om te helpen klussen. Aangezien gereedschap, spijkers en schroeven al een luxegoed is, en niet (en zowel duur) of schaars te krijgen is hebben we een extra koffer meegenomen vol met deze items. Helaas is deze net 3 kilo te zwaar en is Delta Airlines onverwurmbaar om een stukje te sponsoren voor het goede doel, dat we alsnog het dubbele moeten betalen (€170,-), maar wat we natuurlijk doen aangezien we alles nodig hebben om te kunnen klussen.
Ik voel me nog steeds beroerd, al meer dan een week een vaatdoek, niet eten, verkouden enz, en voor het eerst zie ik enorm op tegen in een vliegtuig stappen.
De eerste vlucht is naar New York, uur of 7.5 vliegen. Ik zit bij het raam, als een zwak lammetje met een snotkop en voor het eerst ook zijn er gewoon geen leuke films die ik wil zien. Ik besluit een docu te kijken over een jonge topsporter die op zijn 34e ziek wordt, wat achteraf ALS blijkt te zijn, en ik ben helemaal van het padje daarna. Zo aangegrepen door het wat hij meemaakt, zijn vriendin dealt met net zwanger zijn waar ze 6 weken na de diagnose achterkomen en privedingen die door mijn hoofd spoken is het dweilen met de kraan open. Maar kijk ‘m, ajb. Wat een powervrouw, doorzettingsvermogen van hem, oprechtheid en emotie: Gleason.
Anyhow, iets met Haiti, vliegen en niet emotionele 30+ers In New York meteen overstappen op het vliegtuig naar Miami, wat veel tijd kost met het opnieuw inchecken, 100 controles en van de ene kant naar de andere kant moeten lopen/bussen. Maar op tijd, en 3 uur later staan we op Miami airport met alle koffers en een zeer aangename temperatuur. Aangezien we om 18.35 aangekomen zijn en pas om 09.15 AM de volgende morgen vliegen, had ik bedacht om met mijn pa even Miami in te gaan. Aangezien we met H & A ‘opgescheept’ zitten, ‘moeten’ we deze ook meenemen: niet helemaal wat ik in gedachten had maar voel me nog steeds te niet goed om me daar druk over te maken.
Ik heb thuis al uitgezocht waar we de koffers konden opslaan op het vliegveld, en een half uurtje later zitten we kofferloos in zo’n beroemde gele taxi onderweg naar de bekende boulevard met rolschaatsende tieners, lachende mensen, palmbomen en blauwe zee. Pas op dat moment, voorin de taxi zittend en de grote groene borden ‘Miami beach’ voorbij flitsend, verschijnt er een energieopwekkende glimlach en begin ik me eindelijk wat beter te voelen. Eindelijk valt het kwartje dat ik op reis ben, wordt mijn travelbug wakker en dringt het door dat ik onderweg ben.
Waar ik geen rekening mee gehouden heb is het tijdstip van de zon die ondergaat, en we komen in het donker pas aan op de oh zo beroemde boulevard die er toch wel anders/leeg uitziet in het donker dan ik van tevoren bedacht had. Aan de straatkant zijn tientallen restaurantjes, allemaal met livemuziek, neon verlichting en strakke jonge meiden in veel te korte broekjes/rokjes/jurkjes die je verleidelijk naar binnen proberen te kijken. Je had de hoofden van m’n pa, H & A (‘noh, da hebben ze in het noorden nie hoor’ met ogen die nog net in de kassen blijven zitten) moeten zien. Hilarisch.
We worden door een meid in een witte, strakke broek (alleen een witte broek. Dus. Dat.) naar binnengehaald, praatje prut (zij komt uit Italie oorspronkelijk, Oh amsterdam is zo gaaf blabla #drugswalhalla) en we bestellen drankjes en wat te eten. Drankjes allemaal in XL formaat geserveerd zonder dat er prijzen bij vermeld stonden, wat mij al een beetje zorgen doet maken over de rekening.
Laat ik het zo zeggen, m’n virgin Mojito was erg lekker en viel zowaar ook nog goed, maar we kregen een halve hartverzakking van de rekening hahaha…Maar we zaten wel op Miami boulevard, tussen de palmbomen, live muziek en 25+ graden. Living the life!
Redelijk snel weer terug op het vliegveld, ik voelde me weer slechter na het eten en we waren eigenlijk allemaal erg moe.
Maar van 23.00-09.15 op een vliegveld waar het 15 graden is, geen donker plekje dan wel lekker bankje/stoel te vinden om in te kunnen slapen sloopt je echt volledig. Na rare korte slaapjes zijn we serieus buiten gaan zitten omdat het daar warmer was dan binnen. Als een zwerver heb ik daar languit met mn hoofd op mn tas naast de ingang gelegen, zo serieus clochard looking dat er echte zwervers naar me toekwamen of ik een peuk voor ze had haha…!
Erg lange nacht in een paar zinnen, tegen 04.00 uur ging de Subway open waar we de rest vd tijd gezeten hebben, btje gepraat en tijd uitgezeten. Om 05.00 koffers opgehaald, 06.00 ingecheckt, daar nog wat gelopen en 09.15 eindelijk weer de lucht in om uit eindelijk na een uur of 30 in Port-au-Prince aan te komen, klap van de warmte en alleen nog maar donkere mensen waar je kijkt. Eindelijk aangekomen. Wat een reis.
NU: Zaterdag 28 januari 2017
Sluierbewolking, sinds ik het bovenstaande verhaal heb geschreven, maar nog steeds lekker warm. Mocht je je afvragen waarom het een week duurde voor ik een verhaal op mn blog heb gezet: Ik had een ipad met draadloos toetsenbord meegenomen, maar de eerste middag hier heeft iemand (waarschijnlijk een vd Haitiaanse kinderen die opgenomen zijn hier) mijn ipad ‘gesaboteerd’ door te vaak de verkeerde toegangscode in te typen waardoor deze geblokkeerd is en ik er niks mee kan doen verder. Ding zat in mn tas in onze (mij en mn pa) kamer, is allemaal btje sneaky gegaan en baal er stiekem wel ontiegelijk van. Geen eigen ding om te schrijven, geen muziek en geen boeken meer heb. Heb nu een laptop van Jonas, andere vrijwilliger, geleend.
De afgelopen dagen zal ik de komende dagen nog beschrijven, maar is teveel (en ik ben weer is veel te uitgebreid) om nu in een blog te schrijven.
Een week zijn we verder. Een week lang rijst met bruine bonen. Maximaal 2 minuten semiwarm douchen na een dag hard werken in de volle zon. Gefilterd regenwater als drinkwater. Een week lang iedere avond alle hekken en deuren op slot met dikke hangsloten, tralies voor alle ramen en deuren om indringers buiten te houden. Een week lang slapen met een snurkende vader op een kamer. Elke dag dezelfde vieze werkkleding aan, omdat ik de dames niet aan het werk wil zetten die alles hier met de hand wassen, en dat me stiekem heel erg tegenstaat. Een week lang met dezelfde mensen. De opmerking ‘Ja zo gaat het in Haiti’, een keer of 10 per dag. Een week lang al voor 20.00 uur naar bed, omdat ik ubergaar ben aan het einde van de dag. Een week lang mensen missen die ik misschien niet zou moeten missen. Een week lang als ‘ Blan’ (=vreemdeling) of ‘Blanc’ (=blanke) aangesproken worden, bekeken, aangestaard, nagestaard worden. Een week lang, elke dag, honger zien in de ogen van zoveel kinderen. Mannen. Moeders. Babies. Elke dag de confrontatie met jezelf omdat er een zakje brood of fles water in je tas zit, die je ‘thuis’ zo weer kan bijvullen, en eigenlijk met alle liefde van de wereld zou willen uitdelen. Elke dag toch weer de knop omzetten en toch eten en drinken in bijzijn van, omdat.
Omdat we het gewend zijn, ons lichaam het nodig heeft met de inspanningen die we leveren hier. Omdat we niet iedereen kunnen helpen. Omdat we ze al heel erg helpen, met het bouwen van een goed en stevig huis. Omdat we op dit moment doen wat we kunnen.
Een week lang ik me er eigenlijk voor schaam dat ik 3x per dag te eten krijg, een semiwarme douche heb, elke dag goed kan slapen en schoon regenwater te drinken heb. Kaas en yoghurt mis, en mn snoepverslaging, terwijl 95% in deze omgeving met mazzel om de dag te eten heeft. Een week lang het verschil tussen blank en zwart zo duidelijk zichtbaar is. Een week lang al de confrontatie. Met jezelf. Met soms boze, geirriteerde blikken in de ogen van volwassen Haitianen. Met vaak sparkellende, geïnteresseerde blikken van de jongere 12+generatie, gretig om te leren hoe het anders kan. Met alles.
Be the change you wish to see in the world, zei Gandhi.
I am change.
XO – Charlie (en papa Kees)
-
28 Januari 2017 - 20:45
Karin Luijk:
Een week naar uitgekeken maar daar is ie dan: het eerste verhaal. En natuurlijk wist ik al van de iPad enzo, maar ik wist dat je alles op alles zou zetten om toch te kunnen schrijven en ons mee te laten kijken in jullie avontuur! Ben nu helemaal benieuwd naar alle gebeurtenissen van de afgelopen week. Even beetje uitrusten deze 2 dagen en dan nog een week ertegenaan! Succes!
XOXO -
29 Januari 2017 - 13:31
Siemie:
Heel chill om wat te lezen van jullie! Ik ben trots op jullie maar dat wisten jullie al! -
01 Februari 2017 - 10:30
Ronald Vonk:
Prachtig om te lezen, in de mooie en heftige dingen...
Super dat jullie dit doen!!!
Succes nog de laatste dagen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley