Billie, bus en budget-breakfasts

Zaterdag 29 april 2017

Met al een paar dagen een gepakte tas waar alleen nog een toilettas en een slaapzak bestemd tegen temperaturen tot -7 graden op gebevestigd moet worden sta ik vrijdagavond in m'n woonkamer. Goh, wat ben ik goed voorbereid deze keer, niks last minute. Lekker slapen, met een kruik, laatste nacht voor k de reis ga maken waar ik al een jaar of tien naar uitkijk. Trusten. Die pakjes komen morgen wel, tijd zat.

Zaterdagmorgen. Pakjes. Enveloppen. Douchen. Shit een 2e paar schoenen mee naast m'n bergschoenen is toch wel handig. Slippers niet vergeten. Toilettas. Ohhhh, handwasklerenspul moet mee. TRRINNNGGGG. Zus die laptop komt halen voor haar tijdelijke CEO positie bij Handmade by Charlie. Adressen schrijvend kijkt ze me verbaast aan en ik hoor der denken: wat, waarom, hoezo heb je dit niet eerder gedaan. Maar wijs als ze is houdt ze haar mond. SCHOENEN! Laatste pakje dichtplakken. Grrr te weinig internationale postzegels in huis.
Trots op m'n tas die 9.7 kg....laatmaar. 20 kg komt eerst als ik m'n backpack zo op m'n rug voel. Van de week echt nog geen 10 kg. En ik heb echt bijna niks mee!
Ready. To. Go.

Zuslief rijdt m'n backpack naar het station zodat ik nog even internationale postzegels kan halen. Iets met pakjes naar het buitenland. Fietsen. Kopen. Ontbijt. Tas opgehaald en geknuffeld. Naar het station.
Vin staat te wachten, met een wakker hoofd zelfs ;) Oftie even m'n tas en portemonnee en telefoon wil vasthouden want k moet nog even postzegels plakken en pakjes posten. Voor de tweede x in een half uur krijg ik een Wat, waarom, hoezo heb je dit niet eerder gedaan-blik naar m'n hoofd, maar wordt er wijselijk niks gezegd, als kijkt hij wel naar de klok waar nog vijf minuten opstaan voor de trein naar Schiphol vertrekt en geeft met z'n beroemde 'Oh echt dit' blik. Relaaaax allemaal. Flex en relax, alles gaat zoals het moet en moet zoals het gaat :) Dus 3 min later zijn de pakjes gepost, zitten we in de trein en gaan de deuren dicht. Geen stress is zo fijn.

M'n reis-door-de-travelbug-gebeten-en-nooit-meer-genezen-genoot Amy, waarmee ik samen naar Alaska ga, is al vanuit Tilburg aangekomen op Schiphol.
We ontmoeten elkaar en als twee kindjes op 5 december vlak voordat er op de deur gebonkt wordt kijken we elkaar aan. FINALLY!
Backpack inpakken in huishoudfolie (budgettip!), ticket regelen en dikke knuffels met Vin en daar gaan we door de douane. Onderweg naar Alaska voor een van de, voor mij, ultieme reizen die ik al een jaar of tien wil maken met maar eigenlijk een doel: hiken naar de Magic bus, nr 142, die in de middle of nowhere in de Alaskaanse wildernis staat. (Geen idee waar ik het over heb? NP, uitleg volgt later :) )
De vlucht met als uiteindelijke bestemming Fairbanks is lang en onlogisch, maar tussen de tijd dat we geboekt hebben (okt '16) en een week of twee voor vertrek zo'n 25x gewijzigd met als gevolg: Adam-Vancouver 10h) - Vancouver(Canada!)-Seattle (1h) - Seattle-Fairbanks (4h) + wachttijden tussendoor zo'n 24h. En om maar de meest voor de hand liggende grap te maken: het vloog voorbij! Filmpjes, echt goed eten van KLM, heurlijk flesje wijn om lekker weg te soezen daarna, btje wachten en overstappen en om 23:56 staan we opeens op het vliegveld van Fairbanks, Alaska, noordelijkste uithoek van de USA. Backpacks ook binnen, moe als we waren zitten we weer vol met kernenergie.
Midden in de nacht op een vliegveld, dus geen bus meer te bekennen. De email van Billie's Hostel schreef dat het een half uurtje lopen is vanaf het vliegveld. Meneer Google denkt daar anders over en geeft anderhalf uur aan op z'n map. Rij taxi's buiten en er gewoon stellig vanuit gaan dan GoogleMaps ernaast moet zitten gaan we gewoon lopen.
Backpack op m'n rug, kleinere rugzak op m'n buik. Bergschoenen aan, handen in m'n mouwen omdat het tegen de 0 graden is en de kou die tintelend m'n wangen prikkelt. Lekker lopen. Met ong 18 kg aan meuk om je heen. 30 min. Max 60. Want GoogleM is gewoon nog niet upgedate. Echt.

Half uur later staan we, terwijl Amy inmiddels haar draagbare boxje uit der tas heeft gevist, iPhone heeft gebluetooth en nrs als 'Aint no love for the wicked (Cage the Elephant)' en 'I just don't know what to do with myself (The white stripes)' out in the open over het asfalt schallen en we als een stel hippies in de donkere kou lopen langs de weg waar GoogleDude ons naartoe stuurt (die we nog steeds niet geloven), op een splitsing die ons richting iets wat op een snelwegachtige verschijning lijkt. Uhm. Dus. Twijfel. Zeven pogingen van Amy om te liften wat geen auto heeft doen stoppen, aangezien twee lekkere wijven aan de kant van de weg midden in de nacht onmogelijk geen seriemoordenaars kunnen zijn, gaan we toch maar, zucht, omdat het niet anders is en we ook geen zin hebben een half uur terug te lopen naar het vliegveld (jep, ipv een uur naar het hostel) de semisoortvansnelweg op, op aanraden van hummes.
Ik kijk nog even naar de maan, die voor 15% zichtbaar is, die fel afsteekt tegen de donkere achtergrond en ik hoop meteen dat we nog een volle maan gaan meemaken hier. Mijmerend kijk ik verder omhoog. Lange strepen, bewegendachtig. Kan eigenlijk niet meer, het is al mei.
Noorderlicht.
Wauw.
Wauw.
Wauw.

Om 02.00 AM komen we eindelijk aan bij Billie's Hostel, midden in een woonwijk. Haar zoon, kerstman looking, komt uit een winterslaap aan z'n wakkere hoofd te zien maar is supervriendelijk en begint gelijk te vertellen over van alles. Doe maar morgen, santa, I need a bed...
Kamer op de eerste verdieping, van buitenaf toegankelijk. Eigenlijk een kleinklein appartementje met keukentje, badkamertje, woonkamertje en een MEGA slaapkamer. Ohnee. Slaapkamertje met twee stapelbedden waar al een meid ligt te tukken. En wakker wordt. En weer slaapt.
Lang verhaal kort: alles laten vallen, kleren uit, nog een berichtje sturen naar lieve mensen terwijl ik probeer de WiFi aan de praat te krijgen en serieus half de slappe lach krijgen van een vd wifinamen die verschijnt: 'It hurts when IP'.
I love Alaska.

Sleep well.
Charlie


Zondag 30 mei

Bibbertje. Soort van koud met alleen een hempje. Terwijl je sneeuw ziet liggen buiten. Keer of zes wakker geweest tussen 02.15-08.00, piepend en krakend in het stapelbed. Oh. Ja. Alaska.
Smile :)

We zijn er! Iets met kwartjes, douchen, Billie (blijkt een vrouwtje van jaar of 70 te zijn, wonende in een grote huiskamer naast de gezamenlijke hal en woonkamer/keuken van de reizigers. Super schattig is ze en als ik naar haar kijk zie ik zo voor me dat ze de vrouw van de kerstman zou kunnen zijn. Rond hoofdje, grijs langig haar en een hele warme, gezellige woonhuiskamer wat een groot rariteitenkabinet is. Tientallen Venetiaanse maskers hangen er aan de muur, verschillende banken en stoelen met kleden, lapjeskleden, patchkleden. Boeken, zoveel boeken, vooral leergebonden in zwart, groen en rood. Vogeldingen, hier en daar een plant en een grote zwarte metalen kachel midden in de kamer, als een trouwe viervoeter. Ze zet de laptop aan en logt in onder de naam Mumsi. Te. Schattig.) en uitleg over hoe en wat, een plattegrond en de zoektocht naar iets van ontbijt en een winkel die hikespullen verhuurd.

Buiten het hostel staan we nog geen minuut op een kaart te kijken en direct stopt er een auto. Of we hulp nodig hebben, waar we naar op zoek zijn. Enigszins verbaasd over de vriendelijkheid vertellen we hoe en wat en worden we met net ff teveel links en rechtsen de goede kant op gestuurd, wel met de opm dat het een stuk lopen is.
Drie minuten later staan we aan het einde van de staat, aan de grote weg naar de plattegrond te staren. Iets met links of recht. 'Hey girls, do you need any help?' Tweede auto, weer een vrouw met een vriendelijk gezicht die ons vragend aankijkt. 'Tell me where you need to go, I will bring you! I'm late for church anyway!' Uhm. Huiveri....'downtown please, are you sure?' En voor ik het weet stappen we in een oud autootje en zijn we onderweg naar HET centrum van Fairbanks (dat idd een kolere eind weg is) en praat ze de oren van ons hoofd. Geweldig dit, niet denken maar doen.
Elsa (#Frozen, waar is Anna is het eerste wat ik denk. DisneyNerd) heet ze, en haar dochter is net terug uit Australië en daar is ze zo lief en leuk en schattig behandeld en overal naartoe gereden dat ze daar zo onder de indruk van was dat...nou dit dus!...en...en...kinderen...homeschooled...en...'Here you are! Have fun and watch out for the drunk in the park!'
Te. Bizar. En grappig. En gastvrij.

Lachend over wat er net gebeurd is lopen we naar een tentje wat ze in der spraakwaterval heeft aangeraden om te ontbijten/theetje te doen. Erg leuk, galerie in combi met een café. Deja vutje, kleintje maar, maar erg leuk winkeltje en het ontbijt is echt goddelijk (ik ben de afgelopen 2 ochtenden wakker geworden daar als eerste aan denkend), vooral ook omdat we op rantsoen en budget moeten aangezien het vervoer en excursies niet te betalen zijn maar we echt wel gaan en zullen en moeten doen.(iets met bears, moose, eagles, whales, orca's, flying in a bush plane. To name a few. Hahah..I know.). Dit was ons 'welcome to Alaska' cadeautje. Van de $16.00 die we bespaard hebben aan de taxi vannacht. ...
Zoekende op die MapDude, die toch wel soort van gelijk had vannacht, waar de megasupermarkt is: 30 min lopen, en ondertussen info en flyers en boekjes meegenomen van ong alle excursies die er maar te doen zijn hier via het visitors center van Fairbanks. Waar we er ook achterkomend dat Denali National Park pas vanaf de 17e opengaat qua hikes en beren zoeken, dus we onze plannen moeten gaan omgooien. Das echt wel een btje een bummer.
(Korte uitleg: we zijn hier 4 weken, waarvan we de 2e week gaan hiken naar de bus met 3 anderen ivm sommige soort van gevaarlijke dingen onderweg. Zij konden alleen maar de 2e week, en aangezien we niet alleen wilden gaan moeten we een btje heen en weer reizen. Alles voor mijn (ons) ultieme moment.)
Supermarkt leeggekocht voor ontbijt/lunch/diner, me wederom verbaasd over teveel dikke mensen en elektrische wagentjes voor deze mensen om de supermarkt maar door te komen, lopend verder naar de verhuur sportwinkel om een tent en matjes te reserveren voor volgende week. Ondertussen nadenkend wat we de komende dagen tot de hike (7 mei) gaan doen. Uur lopen naar hostel, onderweg een budget-lunch met brood en een pot pindakaas en een zakmes. Ergens aan de kant van de weg aan het water. Bushgirls we are :)

Uur later, totaal 19.1 km en 28.989 stappen verder, komen we 'thuis', nog steeds nadenkend wat we kunnen doen. Tis niet zo makkelijk hier even de trein (rijdt ook pas vanaf 17 mei!) te pakken, bus doet er lang en duur over en we moeten uiteindelijk weer terug naar Fairbanks (bovenin Alaska) om na de hike weer naar beneden te gaan/vliegen.
Tijdens het koken komt het eurekamomentje en boeken we een vliegticket naar Anchorage. Grootste stad van Alaska en 'goedkoopste' manier om snel te reizen (uur vliegen) en nog steeds alles te kunnen doen wat we bedacht hadden voor de komende 3.5 week, met een geweldig aanbod van excursies vanuit daar voor de komende dagen. BAM! Onder het genot van onze volkorenvegamacaronipastametgerapste kaas boeken we weer een vliegticket: morgenavond, 20:30h.
Hostel boeken, uitkijken naar een nieuwe stad die 3x Fairbanks is met hopelijk iets meer leven in de brouwerij, kroegjes en/of gewoon gezellig een terrasje! Tas weer inpakken, laatste nachtje bij Billie :) Love this backpacker life.

I think I'm quite ready for another adventure!
XoXo Charles