To budget or not to budget.

Maandag 1 mei 2017

02.15 wakker
04.00 wakker
06.00 wakker
Dromen over bizarre dingen en hoogtepunten. Awkardness.
07.15 wakker
07.30 opstaan

Het ritme zit er nog niet helemaal in zeg maar. Maar toch word k een soort van uitgerust wakker, dus Alaska heeft m'n horeca/kroeg/gezelligheidsritme z'n ass gekickt.
Vanavond dus naar Anchorage vliegen, we hebben er allebei zin in. Hoewel Fairbanks de afgelopen maanden het magische woord was dat me deed glunderen, valt het als stadje een btje tegen. Downtown is niet echt veel te beleven, nergens een gezellig kroegje of cafeetje of terrasje (los van Venue, waar we gisteren waren). Alles is verdeeld in blokken, en per blok heb je of houten huisjes die allemaal nodig iets van onderhoud nodig hebben of een klein shopping malletje met vooral tattoo/piercing winkels, dierenartsen (iedereen heeft hier een hond) of iets auto gerelateerds. En alles ligt heel ver uit elkaar! Tussen al die blokken grote 3 baanswegen, in het centrum iets smaller maar niet het knusse gezellige wat wij in NL hebben. (Nee k mis het nog niet ;) )
Aangezien we nog een hele dag hebben en de smaak van het lopen te pakken hebben (geen spierpijn nog!), gaan we vandaag naar Creamers field, een park met diverse hikes en uitkijktoren om wildlife te spotten.
Half uurtje lopen van het hostel, en we doen een tocht van 5 km die over houten vlonders door dichtbewoonde bomen gaan die allemaal onder water staan. Het is een bizar gezicht als je na 5 min lopen om je heenkijkt en alleen maar water en witte bomen om je heen ziet waar je ook kijkt.
Na 10 min lopen eindigt het pad alleen in het water, waar het na 20 meter weer een soort van naar boven komt maar het te diep is om doorheen te lopen. Zo zonde! Maar aangezien het een rondje zou zijn wat we zouden lopen gaan we gewoon de andere kant op. Maar ook deze eindigt na 5 min in het water, weliswaar minder diep (maar nog steeds te diep) en een meter of 8 verder komt de vlonder weer naar boven. Ik wil toch eigenlijk wel graag naar die uitkijktoren, dus ik kijk om me heen of er geen boomstammen oid te vinden zijn waar we overheen kunnen lopen en even later sta ik aan een halve afgebroken boomtak te sjorren richting het weggevaagde. En dan heb k niet eens op de padvindersclub gezeten :p
Met een andere stronk als wandelstok gebruikend glibber ik naar de andere kant. One small step for humanity! Haha :) maar je voelt 'm al aankomen, we lopen nog geen 20 stappen en weer houdt het pad op. Nouuwwwwww. Iets met onderhoud.
Dus weer terug naar het beginpunt en daar genieten we van onze budgetpindakaaslunch In de volle zon, midden in een open veld met verschillende vogels die overvliegen.
We lopen nog een stukje van een andere route en blijven plakken bij een uitkijkpuntje waar we wederom in de zon gaan zitten. Uur later zitten we er nog, completely ontspannen. Survival, Slow Gin en Hard Sun in m'n hoofd zwevend. Zen. Zenner. Lampje uit.

Terug in het hostel, spullen pakken, dag Billie. Bus naar het vliegveld deze keer, ipv lopen. Inchecken, btje wachten, appen met lieve mensen. 20.30 opstijgen. Vlucht van een uurtje, maar ze komen langs met drankjes en wijn/bier. Locale ipa, heurlijk! Na nog geen 10 minuten komen ze voor de 2e ronde (fles moest leeg, ondanks m'n 'little bit' krijg k een vol glas. En 5 minuten daarna alle bekertjes ophalen want we gaan landen. Nou hou k best van een biertje, maar dit ging me wat te snel. Ze stond me ook echt aan te kijken nog net niet tikkend met der vingers op de stoel voor me. Mooie service maar btje teveel vd goeie ;)
Geland, frietjediner bij de Mc, tassen zoeken die nergens te vinden waren. Ergens achteraf aan de kant gegooid. Hostel mailen dat we er zijn, wilde ze graag. Op zoek naar de lokale bus. Nou, alsof je het over de fcking heilige graal had: niemand die kon vertellen waar die halte dan zou zijn, of zich afvroegen of die bus 7 überhaupt wel bestond.
Na 7x van binnen naar buiten gelopen te zijn eindelijk een helder licht die er iets vanaf wist en ons de juiste weg wijst. Laatste bus 22:15, wij komen aan om 22:22. Ku..rry.
Geen andere opties dan een taxi. En dit is dan het grootste vliegveld van Alaska. Met dat we naar de lange rij gele geldwespen lopen, komt er een chick m'n kant op. 'Hé guys, do you need a ride or anything? Have seen you walking around here, transportation in Anchorage is horrible: there isn't any!' Wat. Een. Schatje!
Dus we stappen in bij haar en der mam, die zij is komen halen. Waar we heen moeten. Geen enkel probleem. Blablablabla. Kletsen. En 10 min later staan we bij het hostel, een e-mailadres en telnr rijker mochten we nog wat nodig hebben. Ik ga steeds meer van de Alaskaanse gastvrijheid genieten.

Tot we binnenstappen in het koudste stukje van heel Alaska: Arctic Adventure hostel. Een geblondeerde Aziatische chick doet de deur open, met een al niet te vriendelijk hoofd. Op de deur staat tussen 10.00-22.00 inchecken, op de hostelworldsite stond tot 23.00: 22.50 zijn we binnen. 'Shoes out, all time. Leave bag here, come down to pay.' Gooeeddd. Zonnetje.
Binnen paar minuten is alles geregeld. 'Shoes out, no food in room, no beer, no wine, no alcohol in room. When you check out, put key in here. Bye.'
You can find more joy in a graveyard, zou Gimli zeggen. Dus. Dat. De kamer, een 2 persoons en te betalen, staat gelijk aan een politiecel (niet uit eigen ervaring). Twee bedden, een tafeltje met antieke tv en een inhamkast met een paar hangers. Thats it. Onze afgeladen backpacks tussen de twee bedden in en de kamer is vol. Maar goed, lekker bedje.
Sweet Dreams, loved one.
XoX
Charles

Dinsdag 2 mei 2017

Te veel nog wakker geweest, en om 07.00 klaarwakker. Amy ook, dus op tijd eruit en de big ass walmart supermarkt zoeken om ontbijt en avondeten te halen zodat we vanavond weer kunnen koken.

Zo'n supermarkt is gewoon vragen om problemen en aankopen die je eigenlijk helemaal niet nodig hebt. Maar, we doen het allebei een stuk beter dan de eerste x en ik heb alleen maar m'n pap ingeruild voor bruin brood met iets wat doorgaat voor kaas.
Veel beterder om je dag mee te beginnen :)
Na ontbijt zoeken we uit hoe de bus naar downtown Anchorage rijdt, wij zitten in midtown. 10 min lopen en 15 min bus later lopen we in het centrum. Een stuk aangenamer en soort van gezelliger en Fairbanks, ook wel stukje toeristischer. We beginnen bij het info centrum aangezien we dikke excursies willen gaan doen in de paar dagen dat we hier zijn.
(En een kleine sidekanttekening: de omgeving hier is echt geweldig mooi. Overal waar je kijken zijn bergen, al dan niet met sneeuw bedekt. Zo ver je maar kan kijken, alsof je in een mega dal rondloopt.)
Net als in Fairbanks en Denali gaan de meeste excursies en hikes pas half febr beginnen, door weersomstandigheden. Maar er zijn wel hikes te doen net buiten de stad en er is een organisatie die wel al heen en weer rijdt naar het Alaska Wildlife conservation center, een opvang centrum voor wilde dieren die door omstandigheden (al dan niet tijdelijk) opgevangen worden en teruggezet in net wild.
Klinkt nog lang niet zo vet als beren in het wild zalmen zien vangen, maar bij gebrek aan betere opties op dit moment het overwegen wáard. Due bepakt en bezakt met wat folders lopen we naar buiten (het enige bedrijfje dat geadviseerd werd door infocentrum blijkt een trainingsweek te hebben en pas morgen weer open te gaan. ZUCHT.) en gaan we buiten in het zonnetje zitten, waar het alsnog toch wel fris is. In de LP een koffie met TAART! tentje gezien, en ik heb al m'n budgetmemories en voornemens al overboord gegooid nog voordat we naar binnenlopen (geweldige etalage!). Binnengekomen kan ik echt niet kiezen. Kalua toffee taartjes, mega chocolate chip cookies, carrot cakes, red velvet muffins...das uiteindelijk ook degene die ik kies, met een huge cappuccino. We overleggen wat we willen gaan doen de komende dagen, maar omdat ze er geen WiFi hebben (wat eigenlijk juist een pluspunt is) komen we niet zoveel verder (qua vervoer/kosten/planning checken) Dus na een half uurtje gaan we weer verder, meteen opzoek naar een plek waar we kunnen zitten en wel WiFi is: Pub!

Met nog cappuccino smaak in m'n mond en red velvet kruimels om m'n lippen wordt er een heurlijke pint IPA neergezet, voor Amy een rood wijntje. Even dingen checken en dan verder het stadje ontdekken. Boeken en gaan.
Juist.
Overleg wordt dromen over wat we allemaal nog kunnen gaan doen. Dromen wordt serieuze gesprekken. Serieuze gesprekken worden meligheid. Meligheid wordt nog een biertje en wijntje. En MEGAbord nachos met alles erop en eraan: pepers, kaasheehlveelkaaas, guacamole, salsa, creme fresh en gekleurde nachos. Gezellige shizzle wordt de dromen op papier zetten in een schema. Schema wordt een high five om alle geniaal awesome dingen die we nog gaan doen als we terugkomen van de bus. High five wordt afrekenen, keihard lachen dat we hier een uur of zes gezeten hebben ipv de stad te ontdekken, vervolgens 45 min lopen naar hostel en met een big smile in slaap vallen. Koken doen we morgen wel weer.

Love you.
Charlie

Woensdag 3 mei 2017

Op tijd weer wakker, douchen en lekker lopen in het zonnetje naar het centrum vd stad.
Salmon Berry, de org die de excursies doet, is open en binnen 5 min staan we weer buiten: morgen excursie naar AWCC om wildlife te bekijken en meer van de omgeving te zien. De weg er naartoe, enige weg richting Seward (waar we later heen willen) is een van de top 10 mooiste wegen vd wereld volgens National Geographic. Beloofd wat :)

Onze andere optie voor vandaag was een hike naar Flattop Mountain. Er is een shuttlebusje dat je heen en weer brengt naar het beginpunt en je een paar uur later weer komt halen, aangezien je er anders niet kan komen. Dus na het boeken gaan we direct door daar naartoe, is dichtbij.
Goh, hoe raad je het: omdat wij de enige deelnemers zijn gaat het niet door en moeten we zelf een manier verzinnen. Het mannetje is behulpzaam maar erg Amerikaans en opschepperig. Optie: taxi voor $45,- enkele reis, bus voor $2,- en laatste stuk taxi $20,- enkel of fietsen $18,- en liften laatste stuk. En daar had hij wel papier en stiften voor om een mooi blaadje te maken. Terug konden we sowieso wel liften volgens hem.
...
Bus en taxi voor heen it is. Het was ook al een uur of twee, ik zat in m'n hoofd met donker worden enzo (wat het hier pas wordt om 23.00 ofzo, al dan niet later. Maar goed.)
Half uur bus, gedropt in the middle of nowhere dus geen taxi te bekennen en geen auto die stopt. Taxi gebeld en 20 min later staan we opende parkeerplaats van Flattop Mountain, MIDDEN IN DE SNEEUW. Beneden is het een graad of 17.
Die zagen we even niet aankomen..! Bergschoenen ed aan, jas en sjaal, maar geen wandelstokken en handschoenen mee, wat met deze omstandigheden toch wel erg fijn is. Maar enigszins als blije puppies beginnen we aan een knerpende tocht.

Ondanks dat we ons redelijk goed hadden ingelezen over de trail (zou maar een uurtje naar boven zijn. Maar zonder sneeuw uiteraard.) moeten we twee bergjes over voor we aan Flattop Mountain beginnen, maar zijn we na het eerste bergje al onder de indruk van het uitzicht en in jodelstemming dat we het zo snel gedaan hebben. Tot we doorlopen, wat niet duidelijk is qua pad door al de sneeuw, en we bij de tweede aankomen. Beter uitzicht!
Tis dat er aan het einde van het pad een bordje staat -> Flattop Mountain. Met een berg, van tot tot tegen bedekt met sneeuw en hier en daar een uitstekende rots. Awesomeness. En enigszins iets van. Tja.
Maar we doen het, en stap voor stap (het is geen verse sneeuw meer maar oude, bevroren bende wat een stuk lastiger loopt) klimmen we hoger. De laatste 30 meter is echt wel tricky te noemen, ik glij half naar beneden en heb niks om me aan vast te houden, maar met een paar elvenvoetstapjes sta ik opeens boven met een geweldig uitzicht.
Amy volgt even later en samen doen we weer een budgetlunch! Tis wel winderig, ondanks het zonnetje kouderig dus een kwartier later maken we ons klaar om weer Nasr beneden te gaan. Amy heeft het inmiddels Spaans benauwd gekregen om de klim naar beneden te doen, ziet er groenpaarsig uit inmiddels, en begint lichtelijk te freaken. Ik probeer er nog luchtig over te doen, om haar te kalmeren, maar ze moet eigenlijk asap van die berg af.
Ik ga als eerste, stap voor stap naar de eerste grote steen die boven de sneeuw uitsteekt, meter of 12 beneden de top. De sneeuw is eigenlijk gewoon ijs geworden door het dooien en opvriezen, dus na 3 stappen glijdt m'n voet weg en glij ik als een bananenschil 10 meter naar beneden, rugzak op m'n rug en plat op m'n kont. Ik hoor van boven een kreet, de schrik zit er goed ik maar ik begin keihard te lachen terwijl ik omhoog kijk en 2 grote bruine ogen verschrikt zie kijken. Misschien niet helemaal een goeie reactie, maar ik had vertrouwen in de rots voordat ik überhaupt een stap downhill gezet had mocht dit gebeuren, en dat ging perfect. Dacht Amy anders over en om in haar bewoording te praten, zonder haar voor lul te zetten: ze scheet 7 kleuren om naar beneden te gaan.
Ik heb mezelf stabiel neergezet zodat ik haar, mocht ze uitglijden, kan opvangen of grijpen mocht ze langs me heenglijden. Na 6 stappen downhill gaat ook zij onderuit en met dikke paniek en adrenaline glijdt ze op m'n rots af. Niet zo bedoeld, maar wel de plek vanuit waar we verder kunnen klimmen naar beneden. Ik ga voor, stap voor stap begeleid ik haar stappen. Maar de schrik zit er goed in en als we weer een stuk sneeuwijs over moeten naar een volgend stuk rots komt alle stress eruit met tranen. Ik ben eigenlijk alleen maar blij dat dit gebeurd, alle stress en spanning komt daardoor los en helpt je weer beter en helderder na te denken (eigen ervaring ;-) )
Stapje voor stapje komen we uiteindelijk beneden bij Flattop Mountain, en kunnen we allebei weer een soort van lachen en kijken we uit naar de fles wijn waar we er minstens 3 van gaan halen 'als we hier levend vandaan komen'. 40 min later staan we weer helemaal beneden, op de parkeerplaats. Ohja. Iets met een lift, taxi of whatever.
En het grappige, daar zijn de rollen weer omgedraaid. Op de berg was ik de rust zelve en bleef ik kalm om haar veilig beneden te krijgen. Maar nu op een auto afstappen om een lift te vragen durf ik dan weer niet. En zij weer wel. #perfectereismatch.
We krijgen een lift van gasten die we tijdens de trail tegengekomen zijn: militairen. Vijf stuks om precies te zijn. Afgetraind en wel, iig vier van hen. Uiterst vriendelijk, elke zin eindigt met ma'am en we lachen om de verhalen die ze vertellen. De bestuurder, een geweldig mooie donkere man met een heerlijke zware stem, zegt dat hij de mannen even dropt en daarna ons overal maar naartoe wil brengen waar we willen. Hoe lief :)
We wilden naar de brewery downtown, maar er schijnt er nog een te zijn op zo'n ongezellig blok waar ook meteen een pizzeria bij zit. We laten ons daar afzetten, hij heeft al genoeg gedaan voor ons, en lopen binnen bij Mooses touth. Niks brouwerij zoals wij dat kennen, maar een grote semi vreetschuur met veel soorten bier en wat eigen brouwsels maar eigenlijk vooral pizza's. K vind het allemaal best, zit daar nog steeds met een natte reet van het uitglijden en natte sokken van de sneeuw die erin terechtgekomen is, doe mij maar een lekker biertje en een pizza vol vleesch. Wat nou budgetdingenlunch en pasta koken. (Komikvastnogwelopterug)
Ik neem de kleinste maat, deze is net zo groot als wat bij ons normaal is (en toch snappen ze maar niet waarom hier iedereen het formaat whale wordt) met 5 misschien wel 7 verschillende salami's hammen gehakt dingen. Hal-le-lu-ja. Na 3/4 knal ik uit elkaar.

We zitten vlakbij het hostel, 15 min later zijn we thuis. (Stiekem langs de super voor een fles wijn)
Asociaal als ik ben sta ik 15 minuten onder een stomend hete douche, wat not done is in een hostel, maar kan me niet schelen en 10 minuten daarna donder ik in coma. Today was a good day!

XxX Charlie