The moment of many truths
Blijf op de hoogte en volg Charlie
13 Augustus 2010 | Haïti, Chambrun
Donderdag 12 augustus 2010
Vannacht gillend gek geworden van een mug die het heeft weten te presteren door mijn met deet geïmpregneerde klamboe te kruipen, naar m’n slaapzakding is gevlogen en het nodig vond daar naar binnen te vliegen en een keer of twintig te steken in mijn benen. WWHAAAAAAAHHHH…!! Na een liter deet m’n slaapzak ingespoten te hebben, kon ik toch nog een beetje slapen.
Vandaag de stad in en er was nog iets, maar ik kan er even niet op komen. Ontbijt bestond vandaag uit een wentelteefje, er lekker en weer eens wat anders dan droge brokken. Om 9.15 uur stond Robert, de opvolger van de oprichter van Hart voor Haïti waar we geschuurd en geverfd hebben, voor de deur en werd ik met nog twee anderen achter in de auto gepropt. De overige vier waren wat langer en hadden meer ruimte nodig. Ppff. Ik ben helemaal niet klein (zij hebben vast nooit naar Calimero gekeken: zij zijn groot en ik ben klein, en dat is niet eerlijk). *KnaagKnaag..??*
De tour was onvergetelijk en zal voor de rest van mijn leven op mijn netvlies gebrand staan. Zoveel ingestorte gebouwen, woningen, scholen en kerken bij elkaar, waar nog steeds mensen onderliggen. Nog steeds, we zijn inmiddels ruim zeven maanden verder. Families die nog steeds broers, zussen, kinderen, vaders en moeders missen, die waarschijnlijk in een van de massagraven liggen of nog onder het puin liggen van deze gebouwen die nog steeds niet opgeruimd zijn. En nog steeds zijn er mensen op zoek, een man heeft mij van de week aangesproken en zijn verhaal verteld: hij mist nog steeds drie familieleden en die is hij al sinds 12 januari aan het zoeken.
Ik kan er werkelijk waar niet bij dat een regering zo met zijn inwoners omgaat. Hoeveel respect heb je dan voor het menselijk leven? Nee, je moet voor ieder wissewasje eisen dat er een vergunning aanwezig moet zijn, en zo de staatskas verder spekken. Daar help je het land verder mee ooit een vruchtbare toekomst opbouwen.
In ieder geval, we hebben een paar uur rondgereden en ik heb heel veel foto’s kunnen maken. Soms schaam ik mij, dat ik als een soort ramptoerist rondkijk in een verwoest land, net iets te lang naar mensen kijk door mijn nieuwsgierigheid en foto’s maak. Maar dan bedenk ik mij waarvoor ik hier ben en dat bij het terugzien van deze foto’s dit gevoel weer even terugkomt en mij met beide benen op de grond zet. Heel bijzonder om zo dichtbij de pijn en ellende van verschrikkelijk veel mensen te komen. Voelen zoals de Haïtianen zal ik het nooit doen, maar ik draag ze voor altijd mee in mijn hart.
Onderweg nog bijna in een demonstratie terechtgekomen, dus zijn we maar even een blokje omgereden. Ik heb een foto kunnen maken, en aan de borden te zien was de demonstratie tegen de huidige president Preval. Toevallig is het een zwartwit foto geworden, maar dat maakt de foto eigenlijk alleen maar mooier. *KnaagDubbelKnaag, wat was er nou nog meer vandaag..?*
Na deze indrukwekkende rit zijn we nog even naar het terrein van Hart voor Haïti gereden. Hier waren de meeste al een aantal keer geweest, maar nu kregen we een rondleiding over het hele terrein. En dat is groot! Het is een dorpje binnen het dorp, waar op dit moment een aantal verblijven staan waar kinderen van 0 tot een jaar of 20 volgens mij. Daar zit een school bij, en de kinderen wonen hier eigenlijk het hele jaar door behalve in de vakanties (o.a. nu dus!). Er staan dus ook diverse andere gebouwen op het terrein, zoals een gaarkeuken waar eten gemaakt wordt voor de kinderen maar ook de vele werkers en een bakkerij die broodjes bakt die tegen kostprijs verkocht worden om de Haitianen buiten HvH hun dagelijks brood mee te laten verdienen. Natuurlijk moet je geen hightech keuken en bakkerij verwachten, alles gaat primitief met weinig machines maar vooral veel handwerk.
We hebben een kijkje genomen in een aantal van de verblijven van de kinderen waar ik echt een paar hele mooie foto’s heb gemaakt. Daarna zijn we naar het bejaardentehuis gereden, ook aanwezig op dit terrein! Ook dit is heel anders dan bij ons, maar erg leuk om een keer gezien te hebben. De oudjes waren heel blij om ons te zien en wilden allemaal een hand geven. Een vrouw ging zelfs iedereen zoenen :) *het is grijs, vloeibaar en loop weg..?*
Daarna zijn we weer met de pick-up teruggebracht naar het kamp, lekker m’n hoofd leegmaken en uitwaaien. *OOWWWWWJAAAAAA, wil today be the day?*
Dat hoofd leegmaken werkte wel lekker ;) want met dat we het terrein van het kamp weer oprijden… staat er gewoon een betonpomp! En…ook een betonwagen! En… ziet het er rood, blauw met witte sterren van de Amerikanen. Die gaan we is ff naar hun eigen project kicken, want de harde kern is in aantocht! Aangekomen in ons slaapvertrek, mis ik iets: m’n bouwvakbergschoenen zijn aan de wandel. Maar zelf dat houdt me niet tegen, dan doe ik toch gewoon m’n all time favorite All Stars aan! Dus ik met m’n allersmerigste broek, waar je inmiddels vast 4 liter soep van kan trekken, naar de bouw in de hoop dat nog niet alles gestort was. En HOERA! Er moest nog een wagen geleegd worden voor het allerlaatste stuk van de vloer! Duurde wel weer ruim 45 minuten voor de derde wagen kwam, maar hij KWAM! Supervet om het toch nog af te kunnen maken, en erbij te kunnen helpen :)
Daarna eerst pa gebeld om te vertellen dat het wonder was geschoten en dat het bij ons in de bekisting lag. Hij was ook blij!
Ben nog even bij de Amerikanen gaan kijken, en zij kwamen na twee wagens echt nog een meter tekort. Stiekem weer in mijn vuistje gelachen, want ze hebben wat af lopen zeiken de afgelopen dagen. Morgen weer een dag, jongens!
Tacowrapdingen gegeten, lkkr voor de verandering , en daarna bij de koffie het pre-afscheid van Dik en Riet. Zij gaan morgen na acht weken Haïti nog een paar dagen naar Miami op familiebezoek en daarna terug naar Nederland. Klein beetje jammer, dit werd natuurlijk gedaan met een bijbelstuk over afscheid wat uitmondde in een discussie of de aanwezige Amerikanen wel oprecht geloofden in God, aangezien iedereen in Amerika maar smijt met de term: God bless you. Ik zie de link ook niet.
Nu zit ik weer lekker op m’n bed, zonder kikker vandaag, de foto’s van vanmiddag nog even te bekijken. Ik geloof dat het nog niet helemaal is doorgedrongen wat ik gezien heb vanmiddag.
Slaap lekker nog, lieve schatten, ga ik ook doen. Morgen nog een dagje verven bij HvH, dan moet het wel af zijn. Zaterdag laatste dagje alweer! Time flies… we gaan lekker een dagje naar het strand. Dat schijnt het enige stukje toerisme te zijn wat Haïti kent op dit moment. En ik heb geen bikini/badpak meegenomen. Want ik dacht: dat zetten ze alleen op de lijst om je het idee te geven dat er nog een klein vakantie-aspect aan te pas komt. Silly me! Dan maar met BH en opgerolde broek, whahahaha, jammer dan!
Kus again,
Charlie
Ps. Als je de mogelijkheid hebt, ga even een paar foto’s kijken van mijn dag vandaag. Ik heb ze maar bovenaan gezet, das makkelijker kijken :) http://kissandpeace.hyves.nl
-----------------------------------------------------------------------------------------
13 augustus 2010 08:56 | Door: Mary
Hoi Charlie!
Wat een enorm verdrietige, indrukwekkende toestand geven jou foto's weer! Als je dit in het echt ziet zoals jij is het helemaal heftig. Ik was 2 jaar terug in Ethiopië, dat land is erg arm maar als je dit ziet slaat je hart wel een paar keer over.
Die vloer ziet er trouwens fantastisch uit, toch maar mooi voor elkaar gekomen!
Geniet nog van je stranddagje!
Liefs Mary
-------------------------
13 augustus 2010 15:52 | Door: Thir
Hallow!
ik heb je foto's weer bekeken en ik vind de kindjes zielig! En dat ze nog steeds naar familieleden aan het zoeken zijn!
Geniet er nog maar even van en nog even veel je handen uit de mouwen voor je weer naar huis gaat!!
Kusjee
En ook van de poes natuurlijk=)
-------------------------
7 november 2010 04:48 | Door: Fred
en toen ben je er na tien dagen gewoon mee opgehouden? Vakantie voorbij
-------------------------
Vannacht gillend gek geworden van een mug die het heeft weten te presteren door mijn met deet geïmpregneerde klamboe te kruipen, naar m’n slaapzakding is gevlogen en het nodig vond daar naar binnen te vliegen en een keer of twintig te steken in mijn benen. WWHAAAAAAAHHHH…!! Na een liter deet m’n slaapzak ingespoten te hebben, kon ik toch nog een beetje slapen.
Vandaag de stad in en er was nog iets, maar ik kan er even niet op komen. Ontbijt bestond vandaag uit een wentelteefje, er lekker en weer eens wat anders dan droge brokken. Om 9.15 uur stond Robert, de opvolger van de oprichter van Hart voor Haïti waar we geschuurd en geverfd hebben, voor de deur en werd ik met nog twee anderen achter in de auto gepropt. De overige vier waren wat langer en hadden meer ruimte nodig. Ppff. Ik ben helemaal niet klein (zij hebben vast nooit naar Calimero gekeken: zij zijn groot en ik ben klein, en dat is niet eerlijk). *KnaagKnaag..??*
De tour was onvergetelijk en zal voor de rest van mijn leven op mijn netvlies gebrand staan. Zoveel ingestorte gebouwen, woningen, scholen en kerken bij elkaar, waar nog steeds mensen onderliggen. Nog steeds, we zijn inmiddels ruim zeven maanden verder. Families die nog steeds broers, zussen, kinderen, vaders en moeders missen, die waarschijnlijk in een van de massagraven liggen of nog onder het puin liggen van deze gebouwen die nog steeds niet opgeruimd zijn. En nog steeds zijn er mensen op zoek, een man heeft mij van de week aangesproken en zijn verhaal verteld: hij mist nog steeds drie familieleden en die is hij al sinds 12 januari aan het zoeken.
Ik kan er werkelijk waar niet bij dat een regering zo met zijn inwoners omgaat. Hoeveel respect heb je dan voor het menselijk leven? Nee, je moet voor ieder wissewasje eisen dat er een vergunning aanwezig moet zijn, en zo de staatskas verder spekken. Daar help je het land verder mee ooit een vruchtbare toekomst opbouwen.
In ieder geval, we hebben een paar uur rondgereden en ik heb heel veel foto’s kunnen maken. Soms schaam ik mij, dat ik als een soort ramptoerist rondkijk in een verwoest land, net iets te lang naar mensen kijk door mijn nieuwsgierigheid en foto’s maak. Maar dan bedenk ik mij waarvoor ik hier ben en dat bij het terugzien van deze foto’s dit gevoel weer even terugkomt en mij met beide benen op de grond zet. Heel bijzonder om zo dichtbij de pijn en ellende van verschrikkelijk veel mensen te komen. Voelen zoals de Haïtianen zal ik het nooit doen, maar ik draag ze voor altijd mee in mijn hart.
Onderweg nog bijna in een demonstratie terechtgekomen, dus zijn we maar even een blokje omgereden. Ik heb een foto kunnen maken, en aan de borden te zien was de demonstratie tegen de huidige president Preval. Toevallig is het een zwartwit foto geworden, maar dat maakt de foto eigenlijk alleen maar mooier. *KnaagDubbelKnaag, wat was er nou nog meer vandaag..?*
Na deze indrukwekkende rit zijn we nog even naar het terrein van Hart voor Haïti gereden. Hier waren de meeste al een aantal keer geweest, maar nu kregen we een rondleiding over het hele terrein. En dat is groot! Het is een dorpje binnen het dorp, waar op dit moment een aantal verblijven staan waar kinderen van 0 tot een jaar of 20 volgens mij. Daar zit een school bij, en de kinderen wonen hier eigenlijk het hele jaar door behalve in de vakanties (o.a. nu dus!). Er staan dus ook diverse andere gebouwen op het terrein, zoals een gaarkeuken waar eten gemaakt wordt voor de kinderen maar ook de vele werkers en een bakkerij die broodjes bakt die tegen kostprijs verkocht worden om de Haitianen buiten HvH hun dagelijks brood mee te laten verdienen. Natuurlijk moet je geen hightech keuken en bakkerij verwachten, alles gaat primitief met weinig machines maar vooral veel handwerk.
We hebben een kijkje genomen in een aantal van de verblijven van de kinderen waar ik echt een paar hele mooie foto’s heb gemaakt. Daarna zijn we naar het bejaardentehuis gereden, ook aanwezig op dit terrein! Ook dit is heel anders dan bij ons, maar erg leuk om een keer gezien te hebben. De oudjes waren heel blij om ons te zien en wilden allemaal een hand geven. Een vrouw ging zelfs iedereen zoenen :) *het is grijs, vloeibaar en loop weg..?*
Daarna zijn we weer met de pick-up teruggebracht naar het kamp, lekker m’n hoofd leegmaken en uitwaaien. *OOWWWWWJAAAAAA, wil today be the day?*
Dat hoofd leegmaken werkte wel lekker ;) want met dat we het terrein van het kamp weer oprijden… staat er gewoon een betonpomp! En…ook een betonwagen! En… ziet het er rood, blauw met witte sterren van de Amerikanen. Die gaan we is ff naar hun eigen project kicken, want de harde kern is in aantocht! Aangekomen in ons slaapvertrek, mis ik iets: m’n bouwvakbergschoenen zijn aan de wandel. Maar zelf dat houdt me niet tegen, dan doe ik toch gewoon m’n all time favorite All Stars aan! Dus ik met m’n allersmerigste broek, waar je inmiddels vast 4 liter soep van kan trekken, naar de bouw in de hoop dat nog niet alles gestort was. En HOERA! Er moest nog een wagen geleegd worden voor het allerlaatste stuk van de vloer! Duurde wel weer ruim 45 minuten voor de derde wagen kwam, maar hij KWAM! Supervet om het toch nog af te kunnen maken, en erbij te kunnen helpen :)
Daarna eerst pa gebeld om te vertellen dat het wonder was geschoten en dat het bij ons in de bekisting lag. Hij was ook blij!
Ben nog even bij de Amerikanen gaan kijken, en zij kwamen na twee wagens echt nog een meter tekort. Stiekem weer in mijn vuistje gelachen, want ze hebben wat af lopen zeiken de afgelopen dagen. Morgen weer een dag, jongens!
Tacowrapdingen gegeten, lkkr voor de verandering , en daarna bij de koffie het pre-afscheid van Dik en Riet. Zij gaan morgen na acht weken Haïti nog een paar dagen naar Miami op familiebezoek en daarna terug naar Nederland. Klein beetje jammer, dit werd natuurlijk gedaan met een bijbelstuk over afscheid wat uitmondde in een discussie of de aanwezige Amerikanen wel oprecht geloofden in God, aangezien iedereen in Amerika maar smijt met de term: God bless you. Ik zie de link ook niet.
Nu zit ik weer lekker op m’n bed, zonder kikker vandaag, de foto’s van vanmiddag nog even te bekijken. Ik geloof dat het nog niet helemaal is doorgedrongen wat ik gezien heb vanmiddag.
Slaap lekker nog, lieve schatten, ga ik ook doen. Morgen nog een dagje verven bij HvH, dan moet het wel af zijn. Zaterdag laatste dagje alweer! Time flies… we gaan lekker een dagje naar het strand. Dat schijnt het enige stukje toerisme te zijn wat Haïti kent op dit moment. En ik heb geen bikini/badpak meegenomen. Want ik dacht: dat zetten ze alleen op de lijst om je het idee te geven dat er nog een klein vakantie-aspect aan te pas komt. Silly me! Dan maar met BH en opgerolde broek, whahahaha, jammer dan!
Kus again,
Charlie
Ps. Als je de mogelijkheid hebt, ga even een paar foto’s kijken van mijn dag vandaag. Ik heb ze maar bovenaan gezet, das makkelijker kijken :) http://kissandpeace.hyves.nl
-----------------------------------------------------------------------------------------
13 augustus 2010 08:56 | Door: Mary
Hoi Charlie!
Wat een enorm verdrietige, indrukwekkende toestand geven jou foto's weer! Als je dit in het echt ziet zoals jij is het helemaal heftig. Ik was 2 jaar terug in Ethiopië, dat land is erg arm maar als je dit ziet slaat je hart wel een paar keer over.
Die vloer ziet er trouwens fantastisch uit, toch maar mooi voor elkaar gekomen!
Geniet nog van je stranddagje!
Liefs Mary
-------------------------
13 augustus 2010 15:52 | Door: Thir
Hallow!
ik heb je foto's weer bekeken en ik vind de kindjes zielig! En dat ze nog steeds naar familieleden aan het zoeken zijn!
Geniet er nog maar even van en nog even veel je handen uit de mouwen voor je weer naar huis gaat!!
Kusjee
En ook van de poes natuurlijk=)
-------------------------
7 november 2010 04:48 | Door: Fred
en toen ben je er na tien dagen gewoon mee opgehouden? Vakantie voorbij
-------------------------
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
