To Beton or not to Beton
Blijf op de hoogte en volg Charlie
11 Augustus 2010 | Haïti, Chambrun
Dinsdag 10 augustus 2010
Vandaag kan het de dag worden dat onze vloer ‘opgeleverd’ wordt… maar of dat ook gelukt is?
We mochten ‘uitslapen’ en gingen pas om 8.30 uur ontbijten ipv 7.30 uur, dit omdat we om 9.00 uur weer met de auto naar een tehuis in Léogane zouden gaan. Dit zouden we eigenlijk maandagmiddag doen, maar door al het gemekker met het beton en het paspoort van een van mijn reisgenoten wat tijdens de heenreis is overleden (door eigen toedoen, het paspoort was in Nederland al stuk maar hij wilde geen € 90,00 aan een spoedpaspoort uitgeven. Nu is hij het dubbele kwijt. Sukkel.) en vernieuwd moest worden bij de ambassade, ging deze trip niet door.
Dus om 8.30 uur ontbijt en om 9.00 uur weer in de achterbak van de Jeep, lekker uitwaaien, in de zon zitten en foto’s maken van de omgeving. De reis naar het weeshuis zou ongeveer 45 minuten duren, dus we zouden meer te zien krijgen van Haïti en PAP dan de afgelopen dagen.
Nog een noot: mijn rood is al bruin! Geen last van gehad met slapen, ik ben gewoon bruin (voor mijn doen dan ;))!
Nadeel van buiten zitten in een auto daar is dat je alleen maar aan het stof- en uitlaatgashappen bent. Maar ook dat heeft zijn charmes. Door verschillende binnendoor weggetjes gereden en uiteindelijk op de hoofdweg beland waar we natuurlijk zwaar in de file kwamen te staan. Dit geeft je alleen wel de kans echt om je heen te kijken. We zijn langs een tentenkamp gereden, waar we ook een tijdje stilgestaan hebben en daar word je toch wel stil van.
Nog een bizar puntje: vlak na een brug die we overgingen stond een oud verkiezings(?)bord, met daarop de naam Rodolf Etienne. Dat is de achternaam van mijn zusje. Beetje vreemd :)
Uiteindelijk aangekomen bij het weeshuis, waar veel kinderen buiten onder een boom zaten. Er was ook een blank meisje aanwezig, zij komt uit Oostenrijk en heeft hier een maand geholpen en was vandaag voor het laatst. Was wel makkelijk voor de vertaling, want ze sprak Engels, Duits en Frans!
Dit weeshuis was tijdelijk gebouwd, omdat het oorspronkelijke tehuis door de aardbeving totaal is verwoest. Als ik het goed zeg zijn daarbij ook vijf kinderen gedood.
Momenteel wordt er een nieuw tehuis gebouwd, en wonen ze tijdelijk in een grote, houten ‘schuur’ waar een aantal kamer in gemaakt zijn en waar alleen maar meiden/vrouwen slapen. De jongens slapen buiten in tenten. Totaal zo’n 63 kinderen, waarvan de meeste jonge vrouwen tussen de 14-18 jaar denk ik. En hoe triest de slaapvertrekken er ook uitzagen, en het feit dat ze maar 2x per week water krijgen van het Rode Kruis, de meiden zagen er verzorgd uit en hadden mooie kleding aan.
Ik heb de afgelopen jaren, in Tibet en India, en afgelopen week in Haïti een groot aantal weeshuizen gezien, en in vergelijking daarmee hadden deze kinderen het relatief goed qua onderhoud en eigen spulletjes. Het weeshuis waar we een paar dagen terug waren, was qua alles vele malen triester om te zien.
De meiden hebben voor ons gezongen, er zaten echt prachtige stemmen tussen. Ik heb een stukje opgenomen met mijn camera, zal proberen of ik deze kan uploaden. Daarna moesten we weer terug, stof happen. Op het kamp aangekomen, rond 1.00 uur pm bleek dat er al geen eten meer was. Lang leven het ‘eerlijk zullen wel alles delen’, dus mochten we het doen met ronde zoutjes en een pot pindakaas waar hele pinda’s inzaten. In ieder geval geen rijst met bonen :P
Na de lunch zou er weer een vrouwenmiddag zijn, voor de vrouwen ui t het nabij gelegen dorpje Chambrun. Ik weer lekker mijn bouwkleren aangedaan en ben naar de bouw gegaan om alles verder klaar te maken voor het beton van vanavond zou komen. Niks vrouwenmiddag en borduren.
(quote: oh, ga je weer bij de mannen werken? Nee, ik ga MET de mannen werken. )
Na een uurtje trok het ook helemaal dicht, wat wel lekker was. De zon is hier echt fel, zeker halverwege de middag. Nog wat later kwamen er wat Amerikanen sfeerverlichting ophangen (zie de foto’s), zodat we nog iets zouden zien in het pikkedonker.
Om 5.30 uur pm eten, lekker spaghetti met tomatensaus. Nog nooit zo verlangt naar een bord pasta! En om 5.40 uur begon het keihard te plenzen, hield nooit meer op natuurlijk, maar als ‘goedmakertje stond om 18.00 uur de pomp al voor de deur!
Iedereen door het dolle heen, zullen ze dan toch nog een keer op tijd komen of zelfs een uur te vroeg? Iedereen, met Amerikanen erbij een man of 30, stormde naar het bouwproject van de Amerikanen wat vandaag als eerst gestort zou worden. Om 6.05 uur stond 30 man in de regen klaar om het beton te lijf te gaan. Om 6.10 vond Phil dat het wel weer lang genoeg geregend had en dat het beton sneller moest komen, dus wat doe je dan? Sjuust, God vragen of de regen kan stoppen en of de betonwagens niet wat sneller kunnen rijden. Ik weet niet of het een teken van God was dat Phil eens om wat minder dingen moest vragen, want het begon daarna alleen maar harder te regenen.
Om 6.13 vond ik dat ik nat genoeg geregend was en begon het zelfs koud te krijgen en het zou nog mintens 45 minuten duren, dus ben binnen in de school (= ons slaapvertrek) gaan zitten met een aantal van mijn reisgenoten. De rest (= Amerikanen en een paar Ned) bleef buiten staan en omhoog kijken naar de regen. We hebben binnen keihard zitten lachen om die schaapjes die allemaal buiten bleven staan, terwijl oorspronkelijk het beton pas om/vanaf 7.00 zou komen…
Om 7.30 druppelden er steeds meer verzopen katjes binnen en kwam het verhaal dat er gebeld was naar de fabriek waar het beton bleef. Wat bleek..? Er zou zijn afgesproken dat er door ons gebeld zou worden wanneer de betonwagen zou gaan rijden. En aangezien dat pas om 7.30 uur was, gingen die nu pas weg en zouden ze er pas over een uur zijn. Ik wist niet dat Phil met al z’n gebid ook mocht vloeken, want het kwam er zeer vloeiend uit.
Dus maar weer koffie gaan drinken in de eetzaal, waar om 8.30 uur een toeter klonk. Er was een betonwagen gearriveerd, met nog geen minuut erachteraan een tweede betonwagen. En wat bleek toen..? Dat ze vastzaten in de bocht. Phil’s bloeddruk was inmiddels gestegen naar 300, en ging in een één of andere machine zitten om ze eruit te trekken. Maar wat bleek toen..? Ze zaten niet vast in de bocht, maar de eerste wagen was KAPOT (koppeling was gebroken) en de tweede wagen had hem bijna de hele weg moeten duwen… Ik heb toch wel even in mijn vuistje moeten lachen hoor, dat geloof je toch bijna niet?
Uiteindelijk na een hoop gemekker en nog meer regen werd om 9.00 uur eindelijk de eerste betonwagen geleegd en stonden we weer met 30 man te werken/kijken. Aangezien het al een paar uur aan het regenen was en de grond voornamelijk van klei was, kon je bijna niet lopen zonder een halve meter klei onder je schoenen mee te nemen. Wat een bende was het daar!
Om 9.30 kwam ook de derde betonwagen aanrijden, maar daar hadden we eigenlijk maar een klein beetje van nodig. En ja, wat doe je dan met het overgebleven beton? Dan heet je pastoor Pierre (de regelneef van het hele terrein, tenminste dat wil hij) en ben je net weer een paar uur terug in PAP en laat je het beton in de plassen storten voor je kantoor. Nat beton in plassen water. Ik hoef verder geen uitleg te geven toch?
Om 11.00 was ik er helemaal klaar mee, en ben gaan douchen in de hoop dat al het beton nog uit m’n haar zou gaan. Om 11.30 uur lag ik dan eindelijk in bed, kapot maar wel met betonvrij haar ;)
En om antwoord te geven op mijn vraag: nee, we hebben dus niet onze vloer opgeleverd. We hebben niet eens de feestverlichting kunnen zien! Morgen weer een poging. Nummer 394 inmiddels.
Morgen zouden we weer naar Hart voor Haïti gaan, om verder te gaan met het verven. Maar beton ging voor en dus gingen er maar vier mensen verven. En ik niet natuurlijk, onMISSbaar op de vloer!
Morgenochtend, poging 394: tussen 9.00-10.00 uur.
I’ll keep you posted…
Charlie
-----------------------------------------------------------------------------------------
11 augustus 2010 21:21 | Door: Thir
Bonjour!
Hebben jullie ook een deadline voor dat beton? Het gaat allemaal niet vanzelf merk ik wel! Dat gevoel wat jij hebt met pasta heeft Mario elke dag:p
Maak maar veel foto's van de tenten als je die veel ziet. En van de lieve kindjes natuurlijk!!
Groetjes van marioo
kuuuuuuuuss
-----------------------------
Vandaag kan het de dag worden dat onze vloer ‘opgeleverd’ wordt… maar of dat ook gelukt is?
We mochten ‘uitslapen’ en gingen pas om 8.30 uur ontbijten ipv 7.30 uur, dit omdat we om 9.00 uur weer met de auto naar een tehuis in Léogane zouden gaan. Dit zouden we eigenlijk maandagmiddag doen, maar door al het gemekker met het beton en het paspoort van een van mijn reisgenoten wat tijdens de heenreis is overleden (door eigen toedoen, het paspoort was in Nederland al stuk maar hij wilde geen € 90,00 aan een spoedpaspoort uitgeven. Nu is hij het dubbele kwijt. Sukkel.) en vernieuwd moest worden bij de ambassade, ging deze trip niet door.
Dus om 8.30 uur ontbijt en om 9.00 uur weer in de achterbak van de Jeep, lekker uitwaaien, in de zon zitten en foto’s maken van de omgeving. De reis naar het weeshuis zou ongeveer 45 minuten duren, dus we zouden meer te zien krijgen van Haïti en PAP dan de afgelopen dagen.
Nog een noot: mijn rood is al bruin! Geen last van gehad met slapen, ik ben gewoon bruin (voor mijn doen dan ;))!
Nadeel van buiten zitten in een auto daar is dat je alleen maar aan het stof- en uitlaatgashappen bent. Maar ook dat heeft zijn charmes. Door verschillende binnendoor weggetjes gereden en uiteindelijk op de hoofdweg beland waar we natuurlijk zwaar in de file kwamen te staan. Dit geeft je alleen wel de kans echt om je heen te kijken. We zijn langs een tentenkamp gereden, waar we ook een tijdje stilgestaan hebben en daar word je toch wel stil van.
Nog een bizar puntje: vlak na een brug die we overgingen stond een oud verkiezings(?)bord, met daarop de naam Rodolf Etienne. Dat is de achternaam van mijn zusje. Beetje vreemd :)
Uiteindelijk aangekomen bij het weeshuis, waar veel kinderen buiten onder een boom zaten. Er was ook een blank meisje aanwezig, zij komt uit Oostenrijk en heeft hier een maand geholpen en was vandaag voor het laatst. Was wel makkelijk voor de vertaling, want ze sprak Engels, Duits en Frans!
Dit weeshuis was tijdelijk gebouwd, omdat het oorspronkelijke tehuis door de aardbeving totaal is verwoest. Als ik het goed zeg zijn daarbij ook vijf kinderen gedood.
Momenteel wordt er een nieuw tehuis gebouwd, en wonen ze tijdelijk in een grote, houten ‘schuur’ waar een aantal kamer in gemaakt zijn en waar alleen maar meiden/vrouwen slapen. De jongens slapen buiten in tenten. Totaal zo’n 63 kinderen, waarvan de meeste jonge vrouwen tussen de 14-18 jaar denk ik. En hoe triest de slaapvertrekken er ook uitzagen, en het feit dat ze maar 2x per week water krijgen van het Rode Kruis, de meiden zagen er verzorgd uit en hadden mooie kleding aan.
Ik heb de afgelopen jaren, in Tibet en India, en afgelopen week in Haïti een groot aantal weeshuizen gezien, en in vergelijking daarmee hadden deze kinderen het relatief goed qua onderhoud en eigen spulletjes. Het weeshuis waar we een paar dagen terug waren, was qua alles vele malen triester om te zien.
De meiden hebben voor ons gezongen, er zaten echt prachtige stemmen tussen. Ik heb een stukje opgenomen met mijn camera, zal proberen of ik deze kan uploaden. Daarna moesten we weer terug, stof happen. Op het kamp aangekomen, rond 1.00 uur pm bleek dat er al geen eten meer was. Lang leven het ‘eerlijk zullen wel alles delen’, dus mochten we het doen met ronde zoutjes en een pot pindakaas waar hele pinda’s inzaten. In ieder geval geen rijst met bonen :P
Na de lunch zou er weer een vrouwenmiddag zijn, voor de vrouwen ui t het nabij gelegen dorpje Chambrun. Ik weer lekker mijn bouwkleren aangedaan en ben naar de bouw gegaan om alles verder klaar te maken voor het beton van vanavond zou komen. Niks vrouwenmiddag en borduren.
(quote: oh, ga je weer bij de mannen werken? Nee, ik ga MET de mannen werken. )
Na een uurtje trok het ook helemaal dicht, wat wel lekker was. De zon is hier echt fel, zeker halverwege de middag. Nog wat later kwamen er wat Amerikanen sfeerverlichting ophangen (zie de foto’s), zodat we nog iets zouden zien in het pikkedonker.
Om 5.30 uur pm eten, lekker spaghetti met tomatensaus. Nog nooit zo verlangt naar een bord pasta! En om 5.40 uur begon het keihard te plenzen, hield nooit meer op natuurlijk, maar als ‘goedmakertje stond om 18.00 uur de pomp al voor de deur!
Iedereen door het dolle heen, zullen ze dan toch nog een keer op tijd komen of zelfs een uur te vroeg? Iedereen, met Amerikanen erbij een man of 30, stormde naar het bouwproject van de Amerikanen wat vandaag als eerst gestort zou worden. Om 6.05 uur stond 30 man in de regen klaar om het beton te lijf te gaan. Om 6.10 vond Phil dat het wel weer lang genoeg geregend had en dat het beton sneller moest komen, dus wat doe je dan? Sjuust, God vragen of de regen kan stoppen en of de betonwagens niet wat sneller kunnen rijden. Ik weet niet of het een teken van God was dat Phil eens om wat minder dingen moest vragen, want het begon daarna alleen maar harder te regenen.
Om 6.13 vond ik dat ik nat genoeg geregend was en begon het zelfs koud te krijgen en het zou nog mintens 45 minuten duren, dus ben binnen in de school (= ons slaapvertrek) gaan zitten met een aantal van mijn reisgenoten. De rest (= Amerikanen en een paar Ned) bleef buiten staan en omhoog kijken naar de regen. We hebben binnen keihard zitten lachen om die schaapjes die allemaal buiten bleven staan, terwijl oorspronkelijk het beton pas om/vanaf 7.00 zou komen…
Om 7.30 druppelden er steeds meer verzopen katjes binnen en kwam het verhaal dat er gebeld was naar de fabriek waar het beton bleef. Wat bleek..? Er zou zijn afgesproken dat er door ons gebeld zou worden wanneer de betonwagen zou gaan rijden. En aangezien dat pas om 7.30 uur was, gingen die nu pas weg en zouden ze er pas over een uur zijn. Ik wist niet dat Phil met al z’n gebid ook mocht vloeken, want het kwam er zeer vloeiend uit.
Dus maar weer koffie gaan drinken in de eetzaal, waar om 8.30 uur een toeter klonk. Er was een betonwagen gearriveerd, met nog geen minuut erachteraan een tweede betonwagen. En wat bleek toen..? Dat ze vastzaten in de bocht. Phil’s bloeddruk was inmiddels gestegen naar 300, en ging in een één of andere machine zitten om ze eruit te trekken. Maar wat bleek toen..? Ze zaten niet vast in de bocht, maar de eerste wagen was KAPOT (koppeling was gebroken) en de tweede wagen had hem bijna de hele weg moeten duwen… Ik heb toch wel even in mijn vuistje moeten lachen hoor, dat geloof je toch bijna niet?
Uiteindelijk na een hoop gemekker en nog meer regen werd om 9.00 uur eindelijk de eerste betonwagen geleegd en stonden we weer met 30 man te werken/kijken. Aangezien het al een paar uur aan het regenen was en de grond voornamelijk van klei was, kon je bijna niet lopen zonder een halve meter klei onder je schoenen mee te nemen. Wat een bende was het daar!
Om 9.30 kwam ook de derde betonwagen aanrijden, maar daar hadden we eigenlijk maar een klein beetje van nodig. En ja, wat doe je dan met het overgebleven beton? Dan heet je pastoor Pierre (de regelneef van het hele terrein, tenminste dat wil hij) en ben je net weer een paar uur terug in PAP en laat je het beton in de plassen storten voor je kantoor. Nat beton in plassen water. Ik hoef verder geen uitleg te geven toch?
Om 11.00 was ik er helemaal klaar mee, en ben gaan douchen in de hoop dat al het beton nog uit m’n haar zou gaan. Om 11.30 uur lag ik dan eindelijk in bed, kapot maar wel met betonvrij haar ;)
En om antwoord te geven op mijn vraag: nee, we hebben dus niet onze vloer opgeleverd. We hebben niet eens de feestverlichting kunnen zien! Morgen weer een poging. Nummer 394 inmiddels.
Morgen zouden we weer naar Hart voor Haïti gaan, om verder te gaan met het verven. Maar beton ging voor en dus gingen er maar vier mensen verven. En ik niet natuurlijk, onMISSbaar op de vloer!
Morgenochtend, poging 394: tussen 9.00-10.00 uur.
I’ll keep you posted…
Charlie
-----------------------------------------------------------------------------------------
11 augustus 2010 21:21 | Door: Thir
Bonjour!
Hebben jullie ook een deadline voor dat beton? Het gaat allemaal niet vanzelf merk ik wel! Dat gevoel wat jij hebt met pasta heeft Mario elke dag:p
Maak maar veel foto's van de tenten als je die veel ziet. En van de lieve kindjes natuurlijk!!
Groetjes van marioo
kuuuuuuuuss
-----------------------------
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
